Stel je eens voor...
Je wordt uit je huis gehaald. Misschien was het daar niet veilig. Misschien voelde het vertrouwd, zelfs als het niet goed was. Maar ineens is alles weg. Je snapt niet waarom. Je hebt geen controle. Je komt op een onbekende plek, met vreemde mensen, harde geluiden, andere 'regels'. Je hoort anderen roepen, huilen, blaffen. Je weet niet wat er van je verwacht wordt. Je weet alleen: ik wil terug naar iets dat ik ken. Iets dat veilig voelt.
Zo voelt het voor een rescue hond in de eerste dagen in het asiel.
De eerste momenten zijn verwarrend en vaak beangstigend. Alles is nieuw: de geuren, de stemmen, de hokken, de routine. Sommige honden reageren door zich terug te trekken. Anderen worden druk, gespannen. Sommigen eten niet. Anderen verroeren zich niet – puur van stress.
In deze dagen observeert het asielteam. Ze kijken hoe de hond zich gedraagt. Ze geven medische zorg. Ze proberen rust te bieden, een voorspelbare dagindeling. Een veilige plek. Maar dat is niet genoeg om meteen vertrouwen te winnen. Dat kost tijd.
Toch gebeurt er vaak iets moois. Na een paar dagen zie je kleine signalen: een zachtere blik. Een voorzichtige kwispel. Een hapje eten. Een neus die even nieuwsgierig de lucht snuffelt. Dát zijn de eerste stappen naar herstel. 🧡
Dus als je een hond ziet die zich stil houdt, zich omdraait of je niet aankijkt – veroordeel hem niet. Hij is niet ‘moeilijk’. Hij is misschien net zijn hele wereld kwijtgeraakt.
Geef hem wat jij ook nodig zou hebben als je uit jouw huis werd gehaald en in een onbekende wereld werd gezet: rust, ruimte, en iemand die zacht blijft praten – ook als jij nog niet durft te antwoorden.
Wil je iets betekenen voor een rescue hond? Overweeg opvang of adoptie van een hond uit een land met weinig kansen, of steun je lokale asiel. En deel hun verhalen, alsjeblieft.
